همه جا همین جاست.....

استادمان میگفت: در روضه ها و اشک ریختن بر مصائب امام حسین ع خوب است کمی فراتر نگاه کنیم، از بعد احساس به قضیه نگاه کردن جای خودش بجا و با ارزش است... اما چیزی که از آن مهمتر است و شاید خواصی که هیئت رفتنشان منحصر به دهه ی محرم نیست، باید بیشتر به آن دقت کنند، بعد تربیتی گسترده و منطقی وقایع کربلاست...

برای مثال: حضرت زینب ع پیش از آنکه از داغ برادر بسوزد برای امامش اشک میریزد...فرزندانش را برای دفاع از برادر به میدان نمیفرستد...آنها را میفرستد تا فدایی امام شوند... 

آنقدر این فضا جای تأمل دارد که در روضه وقت کم می آوری تا به نتیجه برسی من اگر بودم چه میکردم.... حال، اقدام آن روز یاران حسین ع در چه عملی در برابر امام زمانم منعکس میشود؟؟؟ وظیفه من امروز در این ایام غیبت در برابر امام ام چیست؟؟!

نمیدانم توانستم حق مطلب را ادا کنم یا نه...فقط خواستم بگویم بد نیست گاهی در کنار آرامشی که از گریه ی بر اهل بیت ع نصیب خود میکنیم، گاهی هم فکر خود را سیراب کنیم...که لحظه لحظه ی زندگی این بزرگواران پر است از درس و اخلاق عملی...حتی در اوج روضه...